1. The society’s letter was sent to GW on 6 Nov. 1789 from The Hague by Charles-Guillaume-Frédéric Dumas, who had been requested by the organization to take charge of it (De Kruiff to Dumas, 30 Oct. 1789, Algemeen Rijksarchief, Netherlands: Collection Dumas). After describing the messages from the society, Dumas noted that “there are several of these Societies in the different towns in Holland, of which they are their best ornament and perhaps at this day their only consolation. The most distinguished are those of Harlem, Leyden & Amsterdam—All are flourishing and almost all composed of wealthy and the most distinguished Citizens. I am ignorant to what extent the language of Holland is known to your Excellency—In any case you can not fail to have those about you who are capable of interpreting these pieces—Mr Van der Kemp, who is established, if I am not mistaken, in the State of N. York and known to his Excely Mr Adams, and too is well acquainted, more particularly than myself, with this Society and its Members, and a good Dutch poet, will be able, I think, to acquit himself with much success, of this agreeable task” (DNA:PCC, item 93).

GW replied to the society’s address on 30 June 1790: “Gratefully impressed as I am, Gentlemen, with this mark of your politness and attention to me, you will permit me to offer my best thanks therefor, and to assure you that I shall ever entertain a proper sense of the good wishes of your society for my welfare & happiness which were so warmly expressed in your letters to me: and, at the same time, give me leave to add that I feel myself highly flattered by the favorable opinion which those entertain of my sentiments and conduct who may not have received any personal benefit from my exertions” (DNA: RG 59, Miscellaneous Letters).

2. The original version of this document reads: “Vergun ons, uwe Excellentie door deeze Letteren eenig denkbeeld te geeven van den aart des Werks, ’t welk Haar, van uit een ander Wereld-deel, door geheel onbekende handen wordt aangeboden.

“Er bestaat, sints meer dan twintig jaaren, binnen deeze Stad een Genootschap, ’t welk ten beoeffening der Nederduitsche Taal-en Dicht-kunde opgericht, en uit een aanzienelijk getal van beiden Beminnaaren saamgevloeid, gewoon is jaarlijks een gouden eenepenning uittelooven voor den Dichter van het beste Vers op zeker voorgesteld onderwerp, waar van de keuze zo veel moogelijk wordt ingericht ten bevordering van Deugd en Vrijheidsmin.

“De Liefde tot het vaderland was, onder anderen, een dier onderwerpen, en het scheen, als of haare eigene invloed de kunst op eene gelukkige wijze bezielde in de behandeling eener zo heerlijke stoffe; althans de Maatschappij ontving schier niets dan Meesterstukken, geschikt, om, bij het kenschetsen van den waaren aart dier edele deugd, ook denzelver zaaden in onbedorvene harten aantekweeken. Men verlangde dien heilzaamen invloed te versterken door de kracht van treffende voorbeelden, en eischte hier toe, bij de gewoone opgaave eener nieuwe stoffe, het beeld van den Vaderlandschen Zeeheld, den luister der voorige Eeuwe M. Adriaanz de Ruiter, terwijl ten zelfden tijde, eene buitengewoone eenekroon werdt opgehangen voor den besten Lofzang op Hem, in wien de tegenwoordige eeuw zich verheerlijkt ziet, en dien de nakomelingschap steeds als een model van grootmoedige heldendeugd bewonderen zal. George Washington.

“Men slaagde naar wensch: de Bataafsche Held werdt meesterlijk door onzen beroemden Dichter Feith bezongen, en verscheidene andere Mannen van naam, uit wier arbeid twee stukken met de voorkeuze vereerd zijn, wijdden om strijd hunne kunst aan den Held van America. De bekroonde Lofdichten zijn sedert in de Werken des Genootschaps uitgegeven, en, als’t ware door de geheele Natie met luide toejuiching ontvangen; Doch, hoe aangenaam ook deeze uitslag ware voor Hen, in wier naam de voostelling geschied was, hun genoegen moest onvolkomen zijn, zo lang de Doorluchtige Persoon zelve, wiens verdiensten zij hadden willen hulde doen, van dit hun werk onkundig bleve—een Werk, in de bedoeling en uitvoering zo zeer geschikt, om, als een tegengift der schande, welke het Volk van Nederland uit zijn jongste Lotgevallen is bijgebleven, ten duurzaamen bewijze te strekken, hoe, ten minsten bij een gedeelte van het zelve, nog niet alle gevoel van waar⟨e⟩ grootheid is uitgedoovd.

“Overeenkomstig dit verlangen, werdt, in de laatstgehoudene Groote Vergadering des Genootschaps, op gedaan voostel van Bestuurderen, besloten, de twee uitgegevene Prijszangen afzonderlijk te doen drukken, ten einde uwer Excellentie in de form als van het nevensgaande Exemplaar, te worden aangeboden, ter gel⟨e⟩genheid van welk voorstel en besluit door den toenmaligen Voorzitter Loncq de volgende aanspraak gedaan werdt.

“Dit weinige zij genoeg, om uwe Excellentie met den aart van het aangeboden geschenk bekend te maaken; de gevoelens, waar mede het Haar wordt opgedragen, zijn naar vermogen, maar flauwelijk, uitgedrukt in de toewijding, schriftelijk aan deszelvs hoofd geplaatst en deeze gevoelens alleen moeten de waarde geven aan eene in zich zelve zo geringe offerande, die voorts verzeld gaat van de vuurige bede, dat Uwe Excellentie gesterkt worde tot de hoogstwichtige posten, Haar op nieuw door de vereende stemmen van Millioenen dankbaare Burgers opgedraagen—dat de Zegen des Almachtigen ruste op Haaren edelen arbeid—en dat zij, tot aan het einde van een lang, voorspoedig, roemrijk leven, zich moge verlustigen in het heerlijk loon Haarer grootmoedige pogingen, den gevestigden bloei van een vrij en gelukkig Vaderland!”